Ο πόνος σε παραληρεί αδελφέ μου. Μοιάζεις να βρίσκεσαι μετέωρος στο κενό, δίχως κουράγιο, δίχως σθένος. Η ανάσα αργή.Το βλέμμα κενό. Το στόμα στεγνό. Άδειος από συναισθήματα, κούφιος από ελπίδα. Κι όμως μέσα σ΄αυτήν την πλήρη απόγνωση, την τέλεια αδυναμία, την ακραία εξουθένωση, είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου. Νικάς τη φθορά, πηγαίνεις κόντρα στον κοσμικό χρόνο, οδεύοντας προς την αιωνιότητα. Κραυγάζεις με τη σιωπή σου τον παιάνα της νίκης του θανάτου στο θάνατο. Έχεις το νού σου στραμμένο στον Άδη και του χαμογελάς κλεφτά. Τραγουδάς το άσμα της πιο τέλειας ανατροπής. Προσποιείσαι πώς πονάς. Στην ουσία νιώθεις πλήρης κι ας φαίνεσαι νωθρός. Στα μάτια των άλλων μοιάζεις ως ο μέγάλος χαμένος. Στα μάτια του Θεού είσαι ο τεράστιος νικητής που κέρδισες το θάνατο. Έχεις από πρώτο χέρι τώρα τη βεβαιότητα της αιώνιας αληθινής ζωής. Τώρα οσφραίνεσαι τη διάλυση του σπόρου που φέρνει όμως τον καρπό. Τώρα αισθάνεσαι το νερό της κολυμβύθρας να χύνεται πάνω σου και να συσταυρώνεσαι με το Χριστό. Τώρα αντιλαμβάνεσαι καλύτερα από όλους εμάς, τους ''ζώντες τους περιλειπομενους΄΄, τί θα πεί να αναγεννάσαι εν Χριστώ στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Η διαδικασία της απεξάρτησης από το κοσμικό τώρα ξεκίνησε ήδη. Ο θάνατος δεν είναι η τελευταία σκηνή του δράματος. Είναι η αρχή μιας χαροποιού πορείας στην άπειρη αγάπη και μακαριότητα του παντοδύναμου Θεού.
(Γιώργος Σαπουντζής)
