Εμπρός λοιπόν...

Ερχόμενος ο Χριστός  στη γη, μας αποκάλυψε με την άκρα ταπείνωσή του το ΄΄μυστικό΄΄ για να νιώσουμε και να βιώσουμε  τη Βασιλεία Του. Με την ΄΄παράλογη΄΄ έκφραση της συγχώρησης και της ανυπέρβλητης αγάπης Του πάνω στο Σταυρό, μας υπέδειξε ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, πνευματικός, διαφορετικός απ' αυτόν που λέμε ότι ζούμε. Ένας κόσμος που μπορούμε να τον δούμε, όμως, μόνο εάν στρέψουμε συγχωρητικά το βλέμμα μας προς κάθε συνάνθρωπό μας, ειδικά προς αυτόν που έχει ανάγκη.

Ο Χριστός πολεμήθηκε όσο κανείς άλλος πάνω στη γη, μαρτύρησε από τους ίδιους τους ανθρώπους, χωρίς να αντισταθεί και πέθανε, ζητώντας από τον Θεό Πατέρα Του να τους συγχωρέσει. Το αποκορύφωμα της αγάπης Του εστιάζεται στη νίκη του θανάτου με την Ανάστασή του δια του θανάτου Του. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, μας χάρισε το προνόμιο να μπορούμε να γίνουμε κι εμείς ''μικροί Θεοί'' και να ζούμε αιώνια μαζί Του.

Προσφέρει διαρκώς απλόχερα την αιωνιότητα στον άνθρωπο κι ο άνθρωπος την κλωτσά, την παραθεωρεί, την υποτιμά ή την αγνοεί εντελώς. Προτιμά το κοσμικό, το σκοτεινό, το φθαρτό, το ψεύτικο. Υποτάσσεται συνεχώς στις πλάνες του διαβόλου, χαραμίζοντας το μεγαλείο της ύπαρξης του στη δουλικότητα του προς αυτόν.

Όμως, ευτυχώς, η φιλανθρωπία του Θεού δε σταματάει ποτέ. Συνεχώς εκδηλώνεται στα μικρά και καθημερινά πράγματα της πρόσκαιρης αυτής ζωής μας, θέλοντας να μας ξεκολλήσει από το εδώ κι από το εγώ.

Η αγάπη του Χριστού εκχέεται διαρκώς στον κόσμο.Για να τη νιώσουμε και να την αντέξουμε, αρκεί να στρέψουμε για λίγο το βλέμμα μας στον Εσταυρωμένο που με τα χέρια απλωμένα μας προσκαλεί και μας προκαλεί να αξιοποιήσουμε τις  πολύτιμες, αιώνιες κι αληθινές δωρεές με τις οποίες μας έχει προικοδοτήσει.

Εμπρός λοιπόν.... (Σ.Γ.)