Όχι στο κοσμικό ΄΄τώρα΄΄, αλλά στο αιωνίως ΄΄παρόν΄΄...

Τι μεγαλείο!Να πονάς και να δοξάζεις το Θεό. Να κλαίς και να νιώθεις χαρά! Να υπομένεις και να νιώθεις ολοκλήρωση! Να φωνάζεις βουβά και να ξεδίνεις.

Ο πόνος κι η δοκιμασία ισοπεδώνουν το εγώ.Το εξαφανίζουν και κάνουν χώρο για να μπουν οι άλλοι και μαζί, μα πάνω απ' όλους ο Θεός. Και τότε τα πάντα γεμίζουν χαρά. Ειρηνεύεις και αναρωτιέσαι πόση πολλή αγάπη έχει ο Θεός που θέλει να μας σώσει και "με το ζόρι" ακόμη, σεβόμενος πάντα την επιθυμία μας για το αντίθετο.

Μας δίνει θλίψεις και ταλαιπωρίες για να μισήσουμε τον κόσμο αυτό τον ψεύτικο και πεπερασμένο και να στραφούμε στο χωρίς όρια και τέλος δικό του κόσμο.Μας κάνει να μπορούμε να βλέπουμε τη ματαιότητα αυτού του κόσμου και των πραγμάτων που τον περιβάλλουν για να στρέψουμε ολοκληρωτικά το βλέμμα μας στον ουρανό.

Όχι στο κοσμικό τώρα, ούτε στο κοσμικό εδώ, αλλά στο αιωνίως παρόν και στο ατελεύτητο επέκεινα. (Σ.Γ.)