Σαν μεγάλες σταγόνες βροχής...

Μεγάλες σταγόνες βροχής πλημμυρίζουν το τζάμι του δωματίου! Όνειρα, επιθυμίες, επιδιώξεις της ζωής που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Αναστενάζεις βαθιά γι’ αυτά που έχασες! Μελαγχολείς που χάνεις τη ζωή σου. Σκέφτεσαι πως όσο κι αν ζήσεις ποτέ δε χορταίνεις τη ζωή∙ ποτέ δε ζεις τη ζωή. Γλυκιά, όμως και πλανεύτρα σε παρασύρει συνεχώς αχόρταγα στις πλάνες της απώλειας.

Το λιωμένο κερί σου θυμίζει τη ζωή που φεύγει... γρήγορα. Δεν είσαι, όμως μόνο σάρκα σου λέει. Δεν είσαι μόνο ύλη. Είσαι και ψυχή. Κυρίως ψυχή. Ποιος, όμως νοιάζεται γι’ αυτήν; Όλοι σπαταλάμε το χρόνο της ζωής μας σε όλα όσα έχουν σχέση μόνο με το σώμα. Κι είναι τόσα πολλά! Τα πάντα στρέφονται γύρω από την φθαρτή και περιορισμένη σε χρόνο και αντοχή σάρκινη περιβολή.  

Ηδυπαθείς και ωραιοπαθείς, εγκλωβισμένοι στους φόβους και στις ανασφάλειές μας, χαμένοι στο λαβύρινθο των πολύπλοκων σκέψεων μας, φυλακισμένοι στην ανελέητη μοναξιά μας, χάνουμε τον προσανατολισμό και τα όρια μας ή μάλλον εγκλωβιζόμαστε ασφυκτικά στα πολύ συγκεκριμένα και περιορισμένα όρια αυτής της ζωής.

Τίποτε, όμως, δεν είναι σίγουρο εδώ εκτός από ένα, τη φυγή μας απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Τίποτε δεν είναι πιο σίγουρο από το θάνατό μας. Κι αυτό που σίγουρα αξίζει πραγματικά είναι η σωτηρία της ψυχής στη χωρίς όρια και τέλος αιώνια ζωή. Κι, όμως, αδιαφορούμε επιδεικτικά για τα σίγουρα κι ασχολούμαστε με αβέβαιες και τιποτένιες φαντασιώσεις. Δούλοι πιστοί στις εγωιστικές επιθυμίες μας. Υπνωτισμένοι και ζαλισμένοι,  προσπαθούμε να απωθήσουμε το φόβο του σκληρού αυτού και αδυσώπητου εχθρού μας.

 Ο θάνατος μας κάνει να τρικλίζουμε, να τρέμουμε. Μας κάνει να λιποτακτούμε συνεχώς από την πραγματικότητα, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν πρόκειται να μας συμβεί τίποτε κακό. Σε όλους τους άλλους μπορεί, σε εμάς, όμως, όχι. Ασχολούμαστε με χίλιες μύριες σημαντικές και κυρίως ασήμαντες υποθέσεις της καθημερινότητας, θέλοντας να αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί, κυρίαρχοι, ισχυροί. Στην πρώτη κρίση όμως, οι μάσκες πέφτουν. Οι σκιές χάνονται. Κι έρχεται η ώρα της αλήθειας που μας θυμίζει το σκοπό της ύπαρξης μας. Η καρδιά μας τώρα κι όχι το μυαλό, μας λέει δυνατά να μην υποτασσόμαστε στις πλάνες αυτού του κόσμου. Μας ψιθυρίζει να ζούμε την κάθε στιγμή που δε θα ξανάρθει, να αναμένουμε στωικά τη μοναδικότητα των στιγμών που πρόκειται να ζήσουμε.
( Σ.Γ.)